روایت معماری در بیان عکاسی؛ مراتب معنا در عکس معماری

مقاله حاضر در رویکردی میان‌رشته‌ای، به مناسبات بین هنر عکاسی و هنر معماری پرداخته و طی بحثی مستدل، نقش عکاسی معماری به عنوان ابزاری در تهیه و تدوین اطّلاعات بصری از محیط‌های معماری را تحلیل و تبیین نموده است. عکاسی معماری در واقع نوعی روایت معماری بر پایة تصویر می‌باشد که تاکنون منشأ خدمات بی‌بدیلی برای هنر معماری بوده است. اعکس‌های معماری که محصول فرآیندهای عکاسی معمارانه هستند، آثاری برآمده از ارادة عکاس در مواجهه با معماری می‌باشند؛ یعنی امری که ریشه در سرشت عکاسی معماری دارد و در آن، موجودیت عکس، تابع رابطة بین دو ساختار هنری منفکّ، یعنی «ساختار معماری» و «ساختار تصویر» است. لذا ادراک هنرمند عکاس از رابطة بین «نظام معماری» و «نظام عکاسی» و نیز نحوة ایجاد این رابطه، از معیارهای موفقیت یک عکس معماری محسوب می‌شود. از دیگر موضوعات مورد بحث در این مقاله، بحث دربارة گونه‌بندی محتوائی عکس‌های معماری در دو گونة «عکس معماری مستند» و «عکس معماری هنری» و تحلیل جایگاه هر یک از آنها در تشکیل روایت-های معماری می‌باشد. پژوهش، به روش توصیفی ـ تحلیلی به انجام رسیده است و مسألة اصلی آن، تبیین چیستی و چگونگی ترابُط «قالب و محتوای عکاسانه» با «قالب و محتوای معمارانه» در عکس‌های معماری می‌باشد.